Na veel heen en weer gemail en gebel was de belangrijke afspraak dan toch tot stand gekomen. Zondagochtend om acht uur zouden alle stakeholders voor het regionale herbebossingsprogramma samen komen. Sommige vertegenwoordigers zouden zelfs uit de hoofdstad komen, een tocht van minstens drie uur over een hobbelige gravelweg. Onze groep zat ’s ochtends keurig op tijd aan het ontbijt in het lokale hotel, ware het niet dat de gallo pinto en eieren nog gebakken moesten worden, de vruchtensap nog geperst en de koffie nog gemalen. We zouden zeker te laat komen, maar, zeiden wij

Je kan het zo gek niet bedenken, of ze zijn er: teams van internationaal samengestelde professionals die nauw met elkaar samen werken, maar elkaar nog nooit live hebben gezien. Medewerkers in Washington, Mumbai, Ho Chi Minhstad, Amsterdam en Abuja die allen een schakel zijn in een mondiaal netwerk voor de financiering,

Effectieve interculturele communicatie wordt nog te vaak gezien als een fijne positieve bijkomstigheid, een luxe bijna. En toch kan het ook een zaak van leven of dood zijn; denk aan gezondheidszorg of politie. Of een zaak van nationaal belang, zoals het voorkomen van een milieuramp. Dat ervoer ik onlangs bij een bijzondere opdracht

Hoera, je bent aangenomen voor een interessante functie in het buitenland. Een langverwachte wens gaat in vervulling: je gaat je vestigen in het Zuiden en laat de Nederlandse polder voorlopig voor wat het is. En dan, na een hectische periode van afronden en verhuizen, voel je de energie ineens uit je lijf stromen op je nieuwe

Laatst had ik een deelnemer in een training die al vier maanden gedetacheerd was in Argentinië en daartoe een intensieve cursus Spaans had gedaan. Hij had zich de taal in die korte tijd goed machtig gemaakt, maar worstelde met de effectiviteit in zijn werk. Wat bleek? Hij kwam casual gekleed op de fiets

‘Ik hoor en ik vergeet’

Het is ongelooflijk hoeveel we als mens vergeten. Laten we ons geen illusies maken, ons brein is ontzettend ingenieus in wat het onthoudt èn in wat het gewoon laat lopen. Ook de tijdsspanne dat we onze aandacht ergens bij kunnen houden is kort, en lijkt met de constant piepende smartphones zelfs steeds korter te worden. Studies naar

‘C’est le ton qui fait la musique’. Dat geldt zeker voor feedback geven en ontvangen tussen mensen, en nog meer wanneer ze verschillende culturele achtergronden hebben. Alleen de hamvraag is: welke toon?

In de praktijk gebeurt het maar al te vaak dat we intercultureel nogal vals zingen.

Onder de kop ‘Lompe Nederlanders’ prijkte het boek ‘The Culture Map’ van Erin Meyer bij de wetenschappelijke boekrecensies in Vice Versa magazine. Alleen al met het recenseren van dit boek in deze rubriek werd gesuggereerd dat het hier om een goed onderbouwde publicatie over cultuurverschillen zou gaan. Helaas lezers, dat is het niet.

Ken je dat? Dat je, samen met iemand uit een andere cultuur, huilt van het lachen om iets kolderieks. Dat je buikschuddend elkaar ineens tot in het diepst van je wezen kan begrijpen, en dat, terwijl je misschien niet eens elkaars taal verstaat, of alleen met handen en voeten communiceert. Humor is een pareltje van vreugde waarbij alle