De keerzijde van goede intenties
Idealisme en goede bedoelingen
In mijn interculturele werk kom ik een grote diversiteit aan mensen tegen. De meesten werken al geruime tijd internationaal en willen hun interculturele vakmanschap aanscherpen. Anderen worden voor het eerst uitgezonden, bijvoorbeeld voor een eenmalig internationale adviesklus, vrijwilligerswerk of stage. Vooral zij die afreizen naar het Zuiden (the Global South), hebben daar vaak een behoorlijke dosis idealistische ideeën en goede bedoelingen bij. Het interessante – en positieve – is dat steeds meer mensen deze beste intenties voor zichzelf bevragen.
- Wat zijn mijn blinde vlekken als ik mensen wil helpen maar de context niet ken?
- Wie ben ik eigenlijk om kennis te delen?
- Hoe relevant is mijn kennis in die totaal andere context?
- En … kan ik niet beter bijdragen door thuis te blijven?






Na veel heen en weer gemail en gebel was de belangrijke afspraak dan toch tot stand gekomen. Zondagochtend om acht uur zouden alle stakeholders voor het regionale herbebossingsprogramma samen komen. Sommige vertegenwoordigers zouden zelfs uit de hoofdstad komen, een tocht van minstens drie uur over een hobbelige gravelweg. Onze groep zat ’s ochtends keurig op tijd aan het ontbijt in het lokale hotel, ware het niet dat de gallo pinto en eieren nog gebakken moesten worden, de vruchtensap nog geperst en de koffie nog gemalen. We zouden zeker te laat komen, maar, zeiden wij
